Ik ga te voet

Ik heb iets vreemds opgemerket wat mijn gedrag betreft. Telkens als ik laat in de nacht ergens moet, ga ik liever te voet dan met de bus of taxi. Hoewel er wel bussen zijn die mij precies tot de reisdoel kunnen brengen, ga ik te voet. Waarom doe ik dat eignelijk? Misschien heb ik als kind iets beleefd, een traumatische ervaring met het vervoer en nu heb ik geen vertrouwen in bussen. Hoe dan ook, ik heb niets tegen wandelen, maar in sommgie situaties (in veel situaties) zijn wielen een heel betere optie. Dit alles is wel een flauwekul, maar ik vind het griezelig. Ben ik eignelijk bang van het nachtvervoer? :/

Belgrado en zijn mysteries

Al enkele jaren geleden heb ik iets vreemds op de weg naar schoool/faculteit opgemerkt. Telkens als ik 's ochtends de gebouw van het handelcentrum Staklenac voorbijga, zie ik een lange rij ervoor. De rij bestaat altijd uit senioren (meestal gepensioneerden) die rustig op iets aan het wachten zijn. Tot nu toe heb ik niet te weten gekomen waarop ze eigenlijk zo aanhoudend, elke ochtend wachten. Iedereeen dat ik dat gevraag heb wist me niet te antwoorden. Misschien weten zelfs de senioren ook niet waarop ze wachten. Misschien is dat gewoon iets wat je doet als je ouder wordt, in rijen staan. Zoals ik bijv. elke week een blog moet schrijven, zo dienen ze voor het Staklenac elke ochtend in de rij te staan. Ik vermoed dat het een mysterie is dat ik pas als ik ouder word in staat zal zijn om op te lossen.

Hoe was het?

Telkens als ieamnd van een reis terugkomt kan hij/ze het moelijke proces van het vertellen "hoe het was" niet overslaan. Het kan wel interessant en zelfs spannend als je het voor de eerste (of tweede) keer doet. En dat doe je meestal met je familie en enkele goede vrienden. Maar, iedereen weet dat je op reis was en, tijdens het eerste weerzien is de eerste vraag: "En? Hoe was het?".
Ik denk dat de meeste mensen helemaal geen zin erin hebben, over mijn avonturen te horen, maar ze vinden ze beleefd om te vragen. Of zelfs vragen ze dat omdat ze weten niet wat anders te zeggen in zulke situatues. Wat voor een maatschappelijke constructie!
Maar nog interessanter ben ik! Hoewel ik weet dat ze er helemaal geen zin hebben (en eerlijk gezegd, ik ook vind het doodvervelend mijn verhaal opnieuw aan de persoon met wie ik geen beste vrienden ben te vertellen), maak ik een glimlach na en antwoord: "Ja....best leuk!". En dan maakt mijn gesprekspartner ook een glimlach na en zegt: "Super!".

Waarom doen we dat eigenlijk?

Газоза

Sinds ik me kan herinneren is Газоза mijn lievlings sap. Het wordt in Macedonië gemaakt en is helaas in Servië nergens te kopen. Het hoofdingridiënt van Газоза zijn peren. Eerlijk gezegd is дit sap niets speciaals, het is een (echt) goedkope peren soda die bijna niemand koopt en is in geen caféс of restaurantс te vinden. Maar, de smaak doet me denken aan mijn jeugd en aan Macedonië. Daarom heb ik een soort rituaal - telkens als ik (of mijn ouders of mijn vrienden) naar Macedonië ga(an), bring(en) ik/ze een pakket Газоза terug zodat ik ook in Servië ervan kan genieten.
Deze keer gebeurде het ook - al nu, terwijl ik deze blog aan het schrijven ben, is mijn geest ergens anders en mijn mond is vol van deze goudene, dierbare vloeistof.

Газоза fan pagina

Een nachtwandel

Soms vind ik het heel leuk om laat in de nacht een wandeltje door mijn buurt te maken. Ik hou van de stilte en van de donker die ik allen zo laat kan ervaren. De straten, gebouwen, parks – alles ziet zo anders eruit tijdens de nacht. En heeft ook niet of het doodkoud is. Elk seizoen heeft zijn beauty’s. Soms is koude, verse lucht in combinatie met witte sneeuw een zalige landschap. Maar ook is warme wind echt plezierig. Om nog maar niet te spreken van het regen of van de goudene gefallen bladeren. Overdag kan dat soms verschrikkelijk en vervelend zijn, maar tijdens de nacht is het gewoon wondermooi. Ik zal zo ver gaan door te zeggen dat het magisch kan zijn.

Verdraaide toestellen

Vandaag werd mijn muis kapot en ik moest een nieuwe kopen omdat het voor mij erg moelijk is zonder een muis computer te gebruiken. Maar dat is niet alles. In de vorige week zijn ook enkele van mijn electronische toestellen kapotgegaan. Namelijk hebben ook mijn mp3 player en mijn kooptelefoon gehoorzamheid geweigerd. Dat is natuurlijk doodvervelend en ik kon niets anders doen maar nieuwe toestellen kopen. Dat deed me denken – is het echt mogelijk dat met zo’n technologie die steeds aan het ontwikkelen is, wij vandaag geen eeuwige toestellen kunnen hebben? Een eeuwige batterij die je nooit dient op te laden, een laptop die nooit kapotgaat. Ik ben daar geen expair in en ik kan dus hier met zekerhied over niet oordelen. Toch, als het maar kon, wat zou de redenen kunnen zijn dat we erover niets weten?

Tuvaanse keelzang

Mijn vorige blog ging over Rusland en ik wil in die manier doorgan, maar deze keer iets anders. Zoals ik al in de vorige blog erop aantoonde is Rusland een erg groot land vol met diversiteit. Er bestaat een gebied binnen de Russische Federatie die Tuva heet. Tuva ligt in het zuidwesten van Siberië en noorden van Mongolië. En er is iets dat de Tuvanen verschillend en ongewoon maakt – hun volkmuziek. Het wordt keelzang genoemd en is een heel specifiek manier van het zingen. Eigenlijk produceert men tonen uit zijn/haar keel en wat er interessant en ongeloofelijk is - er wordt twee tonen tegelijkertijd produceert. Namelijk kan men een boven- en en ondertoon horen. Deze techniek vind ik zo raar en een beetje grappig, maar ook heel indrukwekkend. Zie voor je zelf!

Het warme Rusland

De meeste van ons denken aan vodka, de eeuwige ijs en de gebroeders Karamazov als we het over Rusland hebben. Vaak vergeten we dat Rusland een erg groot land is en dat er een land van diversiteit is. Er is wel de eeuqwige ijs, die een tamelijk groot deel van Rusland bevat (ongeveer 65%), maar er zijn wel gebieden die zelfs ten zuiden van bijv. Milano, Monte Carlo en andere zuidelijke plekken in Europa. De hierna volgende foto's kunnen dat bevestigen.






Dit waren de foto's van Sotsji, de stad waar de Olympishce Winterspelen in 2014 plaats zullen vinden. Een hemel op aarde, vinden jullie niet?

Servië - het land dat niemand leuk vindt

Gisteravond heb ik een meisje uit Italië ontmoet dat eigenlijk Servo-Kroatisch studeert. Nu woont ze al enkele maanden in Belgrado omdat ze bezig met haar thesis over de verhouding tussen Ivo Andrić en Italië is.

Dit meisje vond ik tamelijk interessant omdat ik niet zo vel buitenlanders ken die eigenlijk mijn moedertaal studeren. Daarom heb ik vrij veel tijd en aandacht aan haar besteden. We hebben over Servië en over het Servisch in het algemeen gesporken en ik was verbaasd over hoeveel ze daarover eigenlijk weet. Namelijk is ze dol op Servië en ze zou graag hier wonen. Daarnaast heeft ze een tatoeage op haar onderarm - ЈУГОСЛАВИЈА ★. Ik vond het zo grappig maar ook deed het me denken.

Sinds ik me kan herinneren was mijn levensdoel ergens anders te wonen. Hoe verder weg hoe beter. Ik dacht dat ik in mijn vaderland mijn geluk niet kan vinden. En dat vond ik doodnormaal. En nu kwam ik te weten dat er eigenlijk mensen bestaan die in Servië het liefst zouden wonen en die gek op Servië zijn. Ze hebben dezelfde (of ongeveer dezelfde) gevoelens met hun vaderland zoals ik. Niet alles is altijd wit en zwart.

Vermoedelijk kan ik hiervan de conclusie trekken dat het niet uitmaakt waar je woont, maar hoe je het ziet en voelt. Gebouwen zijn gebouwen overal. Maar ook hier is niet alles wit en zwart. Of je je vaderland leuk zal vinden hangt ook van enkele andere dingen af (bijv. veel mensen die arm zijn verwijten de staat daarvoor en willen graag verhuizen naar waar 'beter' is enz.)

Maar, terug naar het meisje. Al in al vond ik de hele situatie erg leuk, maar ook bemoedigend en hoopgevend (trouwens spraak het meisje heel goed Servisch). Toch heeft Servië redelijk veel om op te scheppen.

Riding alone for thousands of miles...

Rijden met een auto, alleen, tijdens de nacht. De weg is eenzaam, zoals jij. Je ziet nieamnd en niemand ziet jij. Jij rijdt gewoon rechtdoor. Het maakt niet uit waarnaartoe. De enige ding dat er belangrijk is is dat je doorrijdt. Zo ver mogelijk. Ver van alles. Duizend mijlen ver. Landschappen blijven veranderen als je doorrijdt. Even als je gevoelens en scenes van je leven. En als ze wisselen, verbergen ze diep in je onderbewust zodat je hen nooit meer kan terugbrengen...
Jij rijdt door de nact, alleen. In het onbekende. Jij wordt voor altijd verloren.

Riding alone for thousands of miles...

Freeganism

Enkele jaren geleden heb ik een jongen uit Engeland ontmoet die in Servië op vakantie was en we spraken over alles en nog wat. Hij vertelde mij over zijn dagelijks leven en er was iets interessants en ongewoons daarmee in verband. Namelijk vertelde hij dat hij eigenlijk geen (of bijna geen) voedingsmiddelen koopt. Hij zag dat hij gewoon de containers achter grote supermarkts plundert. Op die manier vindt hij alles wat hij nodig hebt - voedsel, kleren, toestellen... alles! En dat is helemaal bruikbaar. Ik vond het erg raar.

Nu, enkele dagen geleden hoorde ik hetzelfde verhaal opnieuw. Een meisje uit het buitenland, die in Servië kwam om te studeren, zei dat ze ook niet naar supermarkts gaat. Dumpster diving, zo noemde ze het. Nu werd ik meer in dat onderwerp geïnteresseerd en ik ging online om daar meer informaties over te krijgen. Eigenlijk heeft dumpster diving met een beweging, zo te zeggen, te maken, die steeds aan het bloeien is en die steeds meer populariteit en aandacht krijgt (helaas niet in ons land) - Freeganism [free + vegan].

Daaromtrent zijn voor me twee dingen interessant. Ten eerste, de redenen voor zo'n beslissing en gedrag. Voor meer info daarover ga naar http://freegan.info/

Hoewel veel mensen die verschijnsel als gevolg van de armoede zouden beschouven, is het eigenlijk niet zo. En dat brengt me tot de tweede ding - vooroordelen die mensen (vooral in Servië en andere landen met gelijksoortige politieke en economische toestand) over dumpster diving hebben. Maar, dat is een andere (en lange) discussie; misschien zal ik het in de volgene blog behandelen.

Geen alcohol na tien uur?

Enkele dagen geleden werd een nieuwe wet ingevoerd. Namelijk kan men nu geen alcohol na tien uur 's avonds in een supermartk kopen. En het reden daarvoor (of en zwake excuus volgens mij) is om het aantal dronkene jongeren te verminderen. Pure flauwekul, als je mij vraagt!
Mensen die willen drinken zullen hoe dan ook drinken. Er zijn verschillende manieren om alcohol te krijgen/kopen/vinden. Een van hen is nu een cafe of een pub. Maar nu hebben we nog een ander wet (en een probleem) - namelijk kan je geen alcohol na 12 uur kopen, zelfs in een cafe. De enige plekken die het recht hebben om alcohol na midernacht te verkopen zijn nichtclubs waar en bier ongeveer 250 RSD kost.

Hiervan kunnen we de conclusie trekken dat alleen maar de rijken alcohol tijdens de nacht kunnen drinken. Hij/ze die heeft, hij/ze kan.

Nou, ik ben geen zuiplap, maar ik denk dat het hier om een pure discriminatie en schending van fundamentele mensenrechten gaat!

Bosbes-pannenkoeken

Ik mis je bosbes-pannenkoeken erg
Ik koop geen esdoornsiroop in Asda meer
Zondag morgen, je kookt ze
Je draagt mijn T-shirt, Ik trek hem op

En nu ben ik in de Holly Bush baby, de Holly Bush
de Holly Bush baby
Ik zit voor de tafel waar alles vor ons begon...
En alles is vluchtig
Alles stopt gewoon...

Ik wil graag nog een pint Stella alsjeblief Brooke
En ik herinner me voor deze plek zo koud en zo vol was
En ik herinner me dat je een gele T-shirt droeg
en je had een vriendin, ik snakte ernaar haar te ontmoeten en we hadden dat gedaan
vroeger

En nu ben ik in de Holly Bush baby, de Holly Bush
de Holly Bush baby
Ik zit voor de tafel waar alles vor ons begon...
En alles is vluchtig
Alles stopt gewoon...

Alles is secundair
Alles is tijdelijk
En ik lees de brief die gevuld is met beauty
de beauty van wat er was, wat er is en wat er niet zal zijn

Ik zit voor de tafel waar alles vor ons begon...

Autisme en het gezin

Vorige week zag ik een heel interessante en indrukwekkende videoclip op PBS Newshour's YouTube kanaal. Het ging over het autisme en het invloed daarvan op geziensleden en het gezin in het algemeen.

Het is al bekend dat het autisme een zware geestelijke gestoordheid is en dat het aantal autistische mensen steeds aan het stijgen is. (Wat die stijging betreft moet ik toevoegen dat het gestegene aantal kersverse autistische mensen misschien niet aan de omgeving of andere omstandigheden heeft te danken, maar aan het criteria gebruikt om de diagnose te stellen, die zeker en vast verwijd zijn) . Maar, wat er tegenwoordig niet zo veel aandacht krijgt is de invloed die autistusche mensen (vooral kinderen) en hun behoeftes op het gezien (moeder, vader, zus, broer enz.)hebben.

In de volgende videoclip is er een interview (08:45) met een klein meisje wier broer aan het autisme lijdt te zien. Ze spreekt over hoe het eigenlijk voor haar is en hoe ze zijn broer en het gebrek van aandacht die ze van haar ouders zou krijgen aankan.

Hou in gedachten dat ze maar tien is en dat alles wat ze zegt absoluut eerlijk is (kinderen van die leeftijd hebben eigenlijk nogg geen sociale normen en regels ingezet).

FreeTown Christiania

Misschien wisten jullie dat niet, maar er bestaat een bijzonder gebied in de hoofdstad van Denemarken, Kopenhagen. Dat gebied heet Christiania en is in elk aspect bijzonder. Hoewel het in het centrum van de stad ligt, maakt dit gebied namelijk geen deel van Kopenhagen. Ook maakt het geen deel van Denemarken en geen deel van de EU.

Het gebied is net zo groot als Studenten park in Belgrado, maar is toch een FreeTown. Wat er kenmerkend voor Christiania is is dat geen auto's en fietsen worden toegelaten. Hetzelfde geldt voor vuurwapens. Christiania is eigenlijk een geweldvrij zone. En lichte drugs zijn hier toegestaan (je kan hier rustig een jointje kopen en roken).

Maar, wat er voor mij erg interessant en indrukwekkend was is het uiterlijk van dit gebied. Het litkt eigenlijk op een hippie commune. Alles is op een artistieke manier gebouwd en versierd. Natuur en haar schoonheden spelen een grote rol in Christiania.

Het leven hier is zo laconiek en rustig. Volgens mij moet Christiania zich uitbreiden en de hele Aarde veroveren.

Shiny happy people

Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar ik heb echt weinig nodig om me gelukkig te voelen. Het is waar dat ik altijd tracht in alles het goede te zien en zolang mogelijk me goed te voelen. En dan ben ik erg gellukig omdat ik zo weinig heb nodig om gelukkig te zijn.

20 graden Celsius, volgens mij een goede reden. Ik stapuit mijn appartement om Coca-cola, chocola en sigaretten te kopen. De groenemarkt in mijn straat is vol mensen en verse fruit en groenten. De mensen schijnen en de zon glimlacht. Gelukzaligheid.

Mijn fiets staat al lang in de kelder. Misschien ga ik hem later schoonmaken en een ritje door de dichtbije bos maken.

Maar nu zit ik op mijn balkon in mijn t-shirt. De geraniums in mijn balkon komen langzamerhand in volle bloei en ik kan lekker achter hen zitten. Ik steek een sigaretje aan. Ik neem een slokje cola. Ik zit in mijn t-shirt.

Lente.

REM - Shiny Happy People by damned78

Belgrado is de wereld

Enkele dagen geleden kwam ik toevallig een verbazingvekkende ontdekking terecht. Het is eigenlijk een project van een Belgraadse ontwerper die deel van de manifestatie De dagen van Belgrado was.

Het project heet Belgrado is de wereld. En waarom die naam? Omdat Belgrado eigenlijk de hele wereld schijnt te zijn. Ten eerste zal het misschien ongelofelijk zijn, maar er zijn maar te veel overeenstemmingen.

Als we de kaart van de wereld met die van Belgrado vergelijken kunnen we zien dat ze min of meer op elkaar lijken. De oude deel van Belgrado is eigenlijk Europe (Het Oude Continent) en Nieuwe Belgrado bevindt zich op de kaart juist waar de Nieuwe Wereld is ( twee Amerikas). Maar, dat is niet alles...

Ik zal maar enkele overeenstemmingen noemen, voor de voledige presentatie verwijs ik jullie naar de link.

De tempel van Sint-Sava bevindt zich op dezelfde plaats waar de beroemde Sint-Sofia in Istanboel ligt. De wereld handelscentrum – New York vindt plaats gelijk waar Ušće, onze handelscentrum, op de kaart is te vidnen. Trg Republike is op dezelfde plek te vinden als Brussel, het centrum van Europa. Ook valt er toe te voegen dat die pleinen (Trg Republike en Grote Markt) op elkaar lijken.

En wat het het meest verbazingvekkend is is het feit dat Belgrado op de kaart van de wereld op dezelfde plek ligt als Slavija op de kaart van Belgrado. En het is wel bekend dat Slavij het geografische centrum van Belgrado is. Dus, daarvan kunnen we concluderen dat elke keer als je rond Slavija lopen, heb je rond hele Belgrado gelopen en daarmee de hele wereld gezien, omdat Belgrado de wereld is.

Quite Interesting

Er is een Brtise tv-show die in vorm van een quiz is gemaakt. Er zijn telkens vier deelnemers (altijd Britse beroemdheiden - acteuers, komedianten, zangers enz.) die tijdens de show op allerlei vragen dienen te antwoorden die eerst fraai gemakkelijk om te beantwoorden schijnen maar later blijkt dat het antwoord helemaal anders is dan dat wat we dachten. De show is door de beroemde Britse intellectueel Stephen Fry gemaakt.
Het verbaasde me van hoeveel feiten we zeker zijn die maar pure leugens zijn.
Bijvoorbeeld:

Hoeveel manen heeft de Aarde? VIER (drie zijn vanaf de Aarde gekeken niet te zien)

Waarom vliegen vogels naar zuid tijdens de koude seizonen? OMDAT ER GEEN INSECTEN VOOR HEN TE ETEN OP GROND ZIJN WANNEER HET KOUD IS

Wat is de kleur van het water? BLAUW (raar maar waaar)

Wat is de kleur van het heelal? BEIGE

Wie heeft de telefoon uitgevonden? INNOCENZO MANZETTI

Hoeveel spieren heb je in je vingers? GEEN

Hoeveel schapen waren er in de ark van Noach? 14

Onze algemene onwetendheid is erg groot.

Co Za Asy

Het verbaast me hoe efficiënt het internet is en hoe snel het informaties kan meedelen aan een enorm groot antaal gebruikers. Vorige week was een intenet meme erg populair geworden; Ray William Johnson, die op dit moment op de tweede plaats van het lijst van de top YouTubers zit, heeft vorige week in zijn show een grap gemaakt. Eigenlijk heeft hij de spot met een uitdrukking uit het Pools gedreven (de uitdrukking had hij als een comment op een video op YouTube gezien). De uitdrukking is: CO ZA ASY. Wat het betekent wist hij niet; maar het klonk hem zo mooi dat hij daar fraai veel aandacht besteedde. Aangezien dat RWJ bijna 3 000 000 abonnees heeft is het niet zo raar dat deze uitdrukking zo snel aansloeg:

Klik hier!

De echte betekennis van de uidruikking weten we nog niet, maar het wordt vermoed dat het min of meer voor "Those dumb fucks!" staat. In ieder geval wil het "FAIL" zeggen.

Dus, de volgende keer als je een comment op een videoclip in het Servisch wil plaatsen, voorzichtig! Misschien wordt je een internationele ster op 4chan of iets over nacht!

Voilà

Het leven in het ziekenhuis...

Onder de indruk van Tamaras blog, begon ik over het echte problemen na te denken. Ik ga helemaal akkoord met Tamara en haar conclusie: mensen die ziek zijn hebben echte problemen. Ik had de mogelijkheid mensen die voor hun leven elke dag vechten te ontmoeten. Mensen zonder benen, zonder armen, met een slechte hart, zonder vingers, met stervende longen. Mensen zonder hoop.
Sommige van hen liggen al enkele maanden in het ziekenhuis. Het ziekenhuis is hun realiteit geworden. Elke dag om half zeven opstaan, zeenuwachtig de visite verwachten, verschrikkelijke maaltijden, vuile kamers... en geen uitgang. Wat er in Libië gebeurt kan hen helemaal niet schelen.
Ik volede daar (in het ziekenhuis) als een vremdeling. I had een lichte operatie moeten ondergaan, maar toch had ik enkele dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Wat ik daar zag was om me af te vragen - Hoeveel is mijn leven me echt waard en waardeer ik mijn leven genoeg?

Waarom deze blog enkele dagen later is verschenen...

Dit weekend was een bijzondere weekend. Dit weekend had ik gasten uit België die ik vorige zomer tijdens de zomercursus in Leuven ontmoet. Thibault en Charles zijn twee Walen die Nederlands fraai goed en vloeiend spreken en een grote ambitie hebben zo veel mogelijk over Servië te leren.

Het begon prima. Direct vanaf de luchthaven gingen we naar het centrum waar we een goed feestje in de club “Šećer“ hebben bijgewoond. Ze waren erg opgewonden om schljivovitsa, waarover ze zo veel hebben gehoord, even te smaken. Het ging zo goed dat ze na een half uur al dronken waren. Daarna gingen we naar enkele andere cafés in het centrum waar we nog van een aantal pintjes hebben genieten. Thuisgekomen konden ze niet geloven hoe smakelijk en sappig onze traditionele gerechten zijn. Onmiddelijk vroegen ze naar het recept.

Volgende dag maakten we een toeristische tour door het stadscentrum hoewel het de hele dag regende. Daar hadden ze geen hekel aan, wat niet zo hard te geloven is, omdat ze eigenlijk uit België komen. Ik denk dat wat ze het leukst in Belgrado vonden het avondmaal in het restaurant „Dva jelena“ was. De grill was uitstekend en onze traditionele folkmuziek (tamburica inclusief) maakte de atmosfeer nog gezelliger en authenieker. Natuurlijk, schljivovitsa ontbrak er niet.

Na het eten was de tijd gekomen om hard te feesten en daarom gingen we naar Ada Ciganlija waar we de beroemde clubs hebben bezocht. Met het geluid van onze poprock hits en nog enkele drankjes in onze buiken brachten we hun laatse nacht in Belgrado fantastisch door.

Vanochtend, na een groot bord sarma en een portie tsjvarci gingen ze helaas terug naar België, natuurlijk met enkele flessen schljivovitsa in hun handen om thuis de herinneringen naar het gezellige weekend in Belgrado te kunnen ophalen.

Ik was erg blij om mijn Belgische vrienden in Belgrado te hebben. Dat was een prachtige ervaring en ook een prima kans om mijn Nederlands wat meer te gebruiken en oefenen. Daarom hoop ik dat het mij voor de vertraging vergeven zal worden.

Ouders - kinderen

Natuurljk denkt bijna elke ouder dat zijn/haar kind/eren het slimst, mooist en best is/zijn. Dat vind ik gewoon en heb er geen probleem mee. Het komt vaak voor dat het geen realistische beschouwing is, maar hoor, dat kan erg bij het opvoeding van je kind/eren helpen. Motivatie en morele steun van de ouders is erg belangrijk voor alle kinderen. Maar...

Wat gebeurt er als je kind een echt en serieus probleem heeft? Het is fraai moeilijk voor de ouders te aanvaarden dat hun kind niet het best is en dat hij/ze toch en probleem (dat wel opgelost kan worden!) heeft. Hoe realistisch zijn de ouders in dit geval?

Onlangs heb ik een kind van een jaar van 10 ontmoet. Het bleek dat er absoluut niks mis met hem was. Hij zag zelfs tamelijk slim eruit. Maar, na enkele dagen heb ik vastgesteld dat hij zekere problemen heeft. Namelijk lijdt hij aan dyslexie en aan stoornis in korte termijn geheugen. Nou, natuurlijk ben ik er geen expert in, maar ik kan wel zeggen dat het een groot probleem is en dat het zo vlug mogelijk opgelost moet worden. De vraag is nu - hoe mijn mening aan de ouders te zeggen?

Ik denk dat ze wel van dit probleem weten maar mogelijk zijn ze het probleem niet bewust. Misschien willen ze het niet aanvaarden. En dat is niet eerlijk tegenover het kind. Hij heeft recht om zijn probleem te proberen op te lossen. En dat kan alleen maar met de hulp en de steun van zijn ouders.

Wat te doen?