Servië - het land dat niemand leuk vindt

Gisteravond heb ik een meisje uit Italië ontmoet dat eigenlijk Servo-Kroatisch studeert. Nu woont ze al enkele maanden in Belgrado omdat ze bezig met haar thesis over de verhouding tussen Ivo Andrić en Italië is.

Dit meisje vond ik tamelijk interessant omdat ik niet zo vel buitenlanders ken die eigenlijk mijn moedertaal studeren. Daarom heb ik vrij veel tijd en aandacht aan haar besteden. We hebben over Servië en over het Servisch in het algemeen gesporken en ik was verbaasd over hoeveel ze daarover eigenlijk weet. Namelijk is ze dol op Servië en ze zou graag hier wonen. Daarnaast heeft ze een tatoeage op haar onderarm - ЈУГОСЛАВИЈА ★. Ik vond het zo grappig maar ook deed het me denken.

Sinds ik me kan herinneren was mijn levensdoel ergens anders te wonen. Hoe verder weg hoe beter. Ik dacht dat ik in mijn vaderland mijn geluk niet kan vinden. En dat vond ik doodnormaal. En nu kwam ik te weten dat er eigenlijk mensen bestaan die in Servië het liefst zouden wonen en die gek op Servië zijn. Ze hebben dezelfde (of ongeveer dezelfde) gevoelens met hun vaderland zoals ik. Niet alles is altijd wit en zwart.

Vermoedelijk kan ik hiervan de conclusie trekken dat het niet uitmaakt waar je woont, maar hoe je het ziet en voelt. Gebouwen zijn gebouwen overal. Maar ook hier is niet alles wit en zwart. Of je je vaderland leuk zal vinden hangt ook van enkele andere dingen af (bijv. veel mensen die arm zijn verwijten de staat daarvoor en willen graag verhuizen naar waar 'beter' is enz.)

Maar, terug naar het meisje. Al in al vond ik de hele situatie erg leuk, maar ook bemoedigend en hoopgevend (trouwens spraak het meisje heel goed Servisch). Toch heeft Servië redelijk veel om op te scheppen.