Ouders - kinderen

Natuurljk denkt bijna elke ouder dat zijn/haar kind/eren het slimst, mooist en best is/zijn. Dat vind ik gewoon en heb er geen probleem mee. Het komt vaak voor dat het geen realistische beschouwing is, maar hoor, dat kan erg bij het opvoeding van je kind/eren helpen. Motivatie en morele steun van de ouders is erg belangrijk voor alle kinderen. Maar...

Wat gebeurt er als je kind een echt en serieus probleem heeft? Het is fraai moeilijk voor de ouders te aanvaarden dat hun kind niet het best is en dat hij/ze toch en probleem (dat wel opgelost kan worden!) heeft. Hoe realistisch zijn de ouders in dit geval?

Onlangs heb ik een kind van een jaar van 10 ontmoet. Het bleek dat er absoluut niks mis met hem was. Hij zag zelfs tamelijk slim eruit. Maar, na enkele dagen heb ik vastgesteld dat hij zekere problemen heeft. Namelijk lijdt hij aan dyslexie en aan stoornis in korte termijn geheugen. Nou, natuurlijk ben ik er geen expert in, maar ik kan wel zeggen dat het een groot probleem is en dat het zo vlug mogelijk opgelost moet worden. De vraag is nu - hoe mijn mening aan de ouders te zeggen?

Ik denk dat ze wel van dit probleem weten maar mogelijk zijn ze het probleem niet bewust. Misschien willen ze het niet aanvaarden. En dat is niet eerlijk tegenover het kind. Hij heeft recht om zijn probleem te proberen op te lossen. En dat kan alleen maar met de hulp en de steun van zijn ouders.

Wat te doen?