Onder de indruk van Tamaras blog, begon ik over het echte problemen na te denken. Ik ga helemaal akkoord met Tamara en haar conclusie: mensen die ziek zijn hebben echte problemen. Ik had de mogelijkheid mensen die voor hun leven elke dag vechten te ontmoeten. Mensen zonder benen, zonder armen, met een slechte hart, zonder vingers, met stervende longen. Mensen zonder hoop.
Sommige van hen liggen al enkele maanden in het ziekenhuis. Het ziekenhuis is hun realiteit geworden. Elke dag om half zeven opstaan, zeenuwachtig de visite verwachten, verschrikkelijke maaltijden, vuile kamers... en geen uitgang. Wat er in Libië gebeurt kan hen helemaal niet schelen.
Ik volede daar (in het ziekenhuis) als een vremdeling. I had een lichte operatie moeten ondergaan, maar toch had ik enkele dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Wat ik daar zag was om me af te vragen - Hoeveel is mijn leven me echt waard en waardeer ik mijn leven genoeg?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
En sommige van hen liggen hun alle leven in hun bed, in hun huis... Wat voor een leven is dat?!
BeantwoordenVerwijderenJe bent gelukkig... Ik hou van dit blog...
Iedereen heeft zijn eigen problemen en iedereen leert hoe daarmee om te gaan. Een ding is belangrijkst: nooit overgeven.
BeantwoordenVerwijderenKies het leven... ;)
BeantwoordenVerwijderen