Onder de indruk van Tamaras blog, begon ik over het echte problemen na te denken. Ik ga helemaal akkoord met Tamara en haar conclusie: mensen die ziek zijn hebben echte problemen. Ik had de mogelijkheid mensen die voor hun leven elke dag vechten te ontmoeten. Mensen zonder benen, zonder armen, met een slechte hart, zonder vingers, met stervende longen. Mensen zonder hoop.
Sommige van hen liggen al enkele maanden in het ziekenhuis. Het ziekenhuis is hun realiteit geworden. Elke dag om half zeven opstaan, zeenuwachtig de visite verwachten, verschrikkelijke maaltijden, vuile kamers... en geen uitgang. Wat er in Libië gebeurt kan hen helemaal niet schelen.
Ik volede daar (in het ziekenhuis) als een vremdeling. I had een lichte operatie moeten ondergaan, maar toch had ik enkele dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Wat ik daar zag was om me af te vragen - Hoeveel is mijn leven me echt waard en waardeer ik mijn leven genoeg?
vrijdag 25 februari 2011
zondag 20 februari 2011
Waarom deze blog enkele dagen later is verschenen...
Dit weekend was een bijzondere weekend. Dit weekend had ik gasten uit België die ik vorige zomer tijdens de zomercursus in Leuven ontmoet. Thibault en Charles zijn twee Walen die Nederlands fraai goed en vloeiend spreken en een grote ambitie hebben zo veel mogelijk over Servië te leren.
Het begon prima. Direct vanaf de luchthaven gingen we naar het centrum waar we een goed feestje in de club “Šećer“ hebben bijgewoond. Ze waren erg opgewonden om schljivovitsa, waarover ze zo veel hebben gehoord, even te smaken. Het ging zo goed dat ze na een half uur al dronken waren. Daarna gingen we naar enkele andere cafés in het centrum waar we nog van een aantal pintjes hebben genieten. Thuisgekomen konden ze niet geloven hoe smakelijk en sappig onze traditionele gerechten zijn. Onmiddelijk vroegen ze naar het recept.
Volgende dag maakten we een toeristische tour door het stadscentrum hoewel het de hele dag regende. Daar hadden ze geen hekel aan, wat niet zo hard te geloven is, omdat ze eigenlijk uit België komen. Ik denk dat wat ze het leukst in Belgrado vonden het avondmaal in het restaurant „Dva jelena“ was. De grill was uitstekend en onze traditionele folkmuziek (tamburica inclusief) maakte de atmosfeer nog gezelliger en authenieker. Natuurlijk, schljivovitsa ontbrak er niet.
Na het eten was de tijd gekomen om hard te feesten en daarom gingen we naar Ada Ciganlija waar we de beroemde clubs hebben bezocht. Met het geluid van onze poprock hits en nog enkele drankjes in onze buiken brachten we hun laatse nacht in Belgrado fantastisch door.
Vanochtend, na een groot bord sarma en een portie tsjvarci gingen ze helaas terug naar België, natuurlijk met enkele flessen schljivovitsa in hun handen om thuis de herinneringen naar het gezellige weekend in Belgrado te kunnen ophalen.
Ik was erg blij om mijn Belgische vrienden in Belgrado te hebben. Dat was een prachtige ervaring en ook een prima kans om mijn Nederlands wat meer te gebruiken en oefenen. Daarom hoop ik dat het mij voor de vertraging vergeven zal worden.
Het begon prima. Direct vanaf de luchthaven gingen we naar het centrum waar we een goed feestje in de club “Šećer“ hebben bijgewoond. Ze waren erg opgewonden om schljivovitsa, waarover ze zo veel hebben gehoord, even te smaken. Het ging zo goed dat ze na een half uur al dronken waren. Daarna gingen we naar enkele andere cafés in het centrum waar we nog van een aantal pintjes hebben genieten. Thuisgekomen konden ze niet geloven hoe smakelijk en sappig onze traditionele gerechten zijn. Onmiddelijk vroegen ze naar het recept.
Volgende dag maakten we een toeristische tour door het stadscentrum hoewel het de hele dag regende. Daar hadden ze geen hekel aan, wat niet zo hard te geloven is, omdat ze eigenlijk uit België komen. Ik denk dat wat ze het leukst in Belgrado vonden het avondmaal in het restaurant „Dva jelena“ was. De grill was uitstekend en onze traditionele folkmuziek (tamburica inclusief) maakte de atmosfeer nog gezelliger en authenieker. Natuurlijk, schljivovitsa ontbrak er niet.
Na het eten was de tijd gekomen om hard te feesten en daarom gingen we naar Ada Ciganlija waar we de beroemde clubs hebben bezocht. Met het geluid van onze poprock hits en nog enkele drankjes in onze buiken brachten we hun laatse nacht in Belgrado fantastisch door.
Vanochtend, na een groot bord sarma en een portie tsjvarci gingen ze helaas terug naar België, natuurlijk met enkele flessen schljivovitsa in hun handen om thuis de herinneringen naar het gezellige weekend in Belgrado te kunnen ophalen.
Ik was erg blij om mijn Belgische vrienden in Belgrado te hebben. Dat was een prachtige ervaring en ook een prima kans om mijn Nederlands wat meer te gebruiken en oefenen. Daarom hoop ik dat het mij voor de vertraging vergeven zal worden.
vrijdag 4 februari 2011
Ouders - kinderen
Natuurljk denkt bijna elke ouder dat zijn/haar kind/eren het slimst, mooist en best is/zijn. Dat vind ik gewoon en heb er geen probleem mee. Het komt vaak voor dat het geen realistische beschouwing is, maar hoor, dat kan erg bij het opvoeding van je kind/eren helpen. Motivatie en morele steun van de ouders is erg belangrijk voor alle kinderen. Maar...
Wat gebeurt er als je kind een echt en serieus probleem heeft? Het is fraai moeilijk voor de ouders te aanvaarden dat hun kind niet het best is en dat hij/ze toch en probleem (dat wel opgelost kan worden!) heeft. Hoe realistisch zijn de ouders in dit geval?
Onlangs heb ik een kind van een jaar van 10 ontmoet. Het bleek dat er absoluut niks mis met hem was. Hij zag zelfs tamelijk slim eruit. Maar, na enkele dagen heb ik vastgesteld dat hij zekere problemen heeft. Namelijk lijdt hij aan dyslexie en aan stoornis in korte termijn geheugen. Nou, natuurlijk ben ik er geen expert in, maar ik kan wel zeggen dat het een groot probleem is en dat het zo vlug mogelijk opgelost moet worden. De vraag is nu - hoe mijn mening aan de ouders te zeggen?
Ik denk dat ze wel van dit probleem weten maar mogelijk zijn ze het probleem niet bewust. Misschien willen ze het niet aanvaarden. En dat is niet eerlijk tegenover het kind. Hij heeft recht om zijn probleem te proberen op te lossen. En dat kan alleen maar met de hulp en de steun van zijn ouders.
Wat te doen?
Wat gebeurt er als je kind een echt en serieus probleem heeft? Het is fraai moeilijk voor de ouders te aanvaarden dat hun kind niet het best is en dat hij/ze toch en probleem (dat wel opgelost kan worden!) heeft. Hoe realistisch zijn de ouders in dit geval?
Onlangs heb ik een kind van een jaar van 10 ontmoet. Het bleek dat er absoluut niks mis met hem was. Hij zag zelfs tamelijk slim eruit. Maar, na enkele dagen heb ik vastgesteld dat hij zekere problemen heeft. Namelijk lijdt hij aan dyslexie en aan stoornis in korte termijn geheugen. Nou, natuurlijk ben ik er geen expert in, maar ik kan wel zeggen dat het een groot probleem is en dat het zo vlug mogelijk opgelost moet worden. De vraag is nu - hoe mijn mening aan de ouders te zeggen?
Ik denk dat ze wel van dit probleem weten maar mogelijk zijn ze het probleem niet bewust. Misschien willen ze het niet aanvaarden. En dat is niet eerlijk tegenover het kind. Hij heeft recht om zijn probleem te proberen op te lossen. En dat kan alleen maar met de hulp en de steun van zijn ouders.
Wat te doen?
Abonneren op:
Reacties (Atom)
