Twee maanden geleden heb ik de film Avatar gezien, en bovendien heb ik de scène waarin de hoofdspeler zich in een ander lichaam (avatar) plaatst goed onthield. Hij kon namelijk niet lopen (hij had een ongeluk of zoiets, ik kan me niet goed herrineren) en moest in een rolstoel zitten. Als hij de gelegenheid bekwam weer te kunnen lopen, kon hij zijn emoties niet controleren. Dat geveol was voor hem iets bijzonders.
Enkele weken geleden heb ik mijn been gebroken en ik heb niet kunnen lopen. Maar, binnen vijf weken was mijn gips weg en ik kon beginnen te leren lopen. Dat was niet zo makkelijk, hoor! En toen, op een zekere dag, ontdekte ik weer Bocelli en zijn tophit Con te partiro, waar ik de hele dag naar heb geluisterd. Teon besloot ik zonder krukken te proberen te lopen. En het viel heel goed mee. Ik deed mijn eerste zelfstandige stap. Het was ongelofelijk! Het was een raar, maar heerlijk gevoel weer te kunnen lopen. En met Bocelli op de achtergrond voelde me ik als een winnaar!!!
Dat was inderdaad een grote stap voor me, maar een kleine stap voor het mensdom! :)
Enkele weken geleden heb ik mijn been gebroken en ik heb niet kunnen lopen. Maar, binnen vijf weken was mijn gips weg en ik kon beginnen te leren lopen. Dat was niet zo makkelijk, hoor! En toen, op een zekere dag, ontdekte ik weer Bocelli en zijn tophit Con te partiro, waar ik de hele dag naar heb geluisterd. Teon besloot ik zonder krukken te proberen te lopen. En het viel heel goed mee. Ik deed mijn eerste zelfstandige stap. Het was ongelofelijk! Het was een raar, maar heerlijk gevoel weer te kunnen lopen. En met Bocelli op de achtergrond voelde me ik als een winnaar!!!
Dat was inderdaad een grote stap voor me, maar een kleine stap voor het mensdom! :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten