Toen ik jong was, had ik geen belangstelling voor de politieke wereld. Het is nu niet veel anders. Ik ben van mening dat de politieke wetenschappen helemaal onnodig zijn (zowel als economie, management enz.). Maar, er bestaat een periode in mijn leven wanneer ik politieke gebeurtenissen en idealen aandachtig volgde en analyseerde. Toen merkte ik op dat het sterkste wapen van politici een goede retorica is. Ook zag ik dat de leiders steeds wisselen. Iedereen krijgt een kans. Maar, de wereled veranderen ze eigenlijk niet. Ik trok de conclusie dat de doel van de politiek is geen wereled te veranderen, maar alleen de mensen te controleren.
Ik dacht er veel over na. Ik stelde me een ideale wereld voor. Volgens mij is de anarchie ideaal. Maar, helaas is het een droom van een kind. Het hele mensdom moet bereid en gewillig zijn om tot het bepaalde niveau van bewustzijn te komen om de ideale wereld te bereiken. Ik zag me als een vechter voor mensenrecthen (in een globale context - ieder mens heeft een recht om absoluut vrij te zijn). Ik zag een wereld zonder grensen, zonder landen, zonder naties...zonder vooroordelen.
Maar, dat kan niet. Onze wereld is zo ziek, we zijn aan de leugens zo gewend, dat er geen mensenaard bestaat. Alle onze acties en reacties zijn geleerd. Ze zijn niet als ze zouden zijn - spontaan en natuurlijk. Wij zijn een soort robots. Zelfs ik, die tegen de society vecht, heb een spruit van society diep in me vastgezet.
Wat een teleurstelling! Wat is er nu te doen? Steeds een ideale wereld te propageren? Waarom, als het niet mogelijk is? Juist, het is nu niet mogelijk, maar het kan wel mogelijk worden. Daarom moeten we er niet aan vergeten en steeds erover denken.
Maar, ondertussen kunnen we proberen aan onze, echte wereld aan te passen en er het beste maken van.
Het einde
Ik dacht er veel over na. Ik stelde me een ideale wereld voor. Volgens mij is de anarchie ideaal. Maar, helaas is het een droom van een kind. Het hele mensdom moet bereid en gewillig zijn om tot het bepaalde niveau van bewustzijn te komen om de ideale wereld te bereiken. Ik zag me als een vechter voor mensenrecthen (in een globale context - ieder mens heeft een recht om absoluut vrij te zijn). Ik zag een wereld zonder grensen, zonder landen, zonder naties...zonder vooroordelen.
Maar, dat kan niet. Onze wereld is zo ziek, we zijn aan de leugens zo gewend, dat er geen mensenaard bestaat. Alle onze acties en reacties zijn geleerd. Ze zijn niet als ze zouden zijn - spontaan en natuurlijk. Wij zijn een soort robots. Zelfs ik, die tegen de society vecht, heb een spruit van society diep in me vastgezet.
Wat een teleurstelling! Wat is er nu te doen? Steeds een ideale wereld te propageren? Waarom, als het niet mogelijk is? Juist, het is nu niet mogelijk, maar het kan wel mogelijk worden. Daarom moeten we er niet aan vergeten en steeds erover denken.
Maar, ondertussen kunnen we proberen aan onze, echte wereld aan te passen en er het beste maken van.
Het einde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten