Mijn eerste stapjes...opnieuw!

Twee maanden geleden heb ik de film Avatar gezien, en bovendien heb ik de scène waarin de hoofdspeler zich in een ander lichaam (avatar) plaatst goed onthield. Hij kon namelijk niet lopen (hij had een ongeluk of zoiets, ik kan me niet goed herrineren) en moest in een rolstoel zitten. Als hij de gelegenheid bekwam weer te kunnen lopen, kon hij zijn emoties niet controleren. Dat geveol was voor hem iets bijzonders.

Enkele weken geleden heb ik mijn been gebroken en ik heb niet kunnen lopen. Maar, binnen vijf weken was mijn gips weg en ik kon beginnen te leren lopen. Dat was niet zo makkelijk, hoor! En toen, op een zekere dag, ontdekte ik weer Bocelli en zijn tophit Con te partiro, waar ik de hele dag naar heb geluisterd. Teon besloot ik zonder krukken te proberen te lopen. En het viel heel goed mee. Ik deed mijn eerste zelfstandige stap. Het was ongelofelijk! Het was een raar, maar heerlijk gevoel weer te kunnen lopen. En met Bocelli op de achtergrond voelde me ik als een winnaar!!!

Dat was inderdaad een grote stap voor me, maar een kleine stap voor het mensdom! :)

Yu Naopako

In de afgelopen jaren heb ik in enkele bands gespeeld. Meestal speelde ik rock&roll, maar ook kon je in de speellijst wat pop, punk en reggae vinden. Aangezien ik sinds mijn jeugd piano en trommel bespelen leerde en daardoor veel concerten had, had ik geen plankenkoorts als ik met mijn band ergens speelde.

Twee jaar geleden heb ik aan een auditie voor de drummer in de band Yu Naopako deelgenomen. De muziek die deze band speelde was voor me iets nieuws. Wat de band speelde was namelijk een mengsel van reggae, ska en punk. Voor me was het ideaal! De band was tamelijk populair in de underground cirkels. Ik ben gekozen, en straks begonnen we met het oefenen. Na een maand hadden we ons eerste optreden, waarmee we heel tevreden waren.



Die zomer hadden we het heel druk. We speelden door heel Serivë en hadden veel success! Het belangrijkste en meest successvolle optreden hadden we in Banatsko Novo Selo, als we aan het festival Rockvillage deelnamen. Toen speelden we voor 6.000 mensen. Dat gevoel zal ik zeker nooit vergeten. Ook namen we deel aan allerlei festivals en muziekwedstrijden.



In Niš hadden we veel succes en wonnen eerste plaats! (Natuurlijk waren we die avond stomdronken! :)) )

Volgende jaar ging de band door wat veranderingen. Er kwam een nieuwe zanger (de oude moest weg). Ook kregen we nieuwe leden (een pianist en een saxofonist), wat onze muziek veel verbeterde. Dat jaar hadden we veel te doen. We moesten nieuwe songs schrijven en die opnemen. In deze periode hadden we geen optredens. Maar, we waren trots op onze nieuwe songs.

En dan, in september gingen we terug naar Niš, waar we een uitstekende comeback hadden. Toen zagen we dat we daar veel fans hadden. Het was geweldig!



Yu Naopako is nu op een indefinite hiatus.....

Een brave Hendrik

Voor zover ik weet, heeft niemand van ons een kind. Maar iedereen (of bijna iedereen) zal (een) kind(eren) hebben in de toekomst. Nog nooit heb ik nagedacht hoe ik mijn kind(eren) zou opvoeden. Welke manier zou het best zijn? Maar nu vind ik het een goede vraag die een nog beter antwoord heeft nodig.

Er wordt vaak gezegd dat het bat uit de hemel is gekomen. Zo, degene die gelovig zijn vinden het normaal dat het bat een belangrijk element van de opvoeding van (een) kind(eren) is. Deze band tussen de religie en het bat bestaat er niet alltijd, moet ik zeggen, maar ik vind deze manier erg afschuwelijk en afstotend. Hier staat de vader als een figuur dat de autoriteit voorsteelt. Hij brengt vrees in zijn kind(eren).

Daarentegen is er een andere manier om je kind(eren) op te voeden. Je kan kiezen niet te schreeuwen tegen je kind(eren), geen vingertje geven als je kind(eren) zich misdraagt/misdragen. Je kan gewoon je kind(eren) uitleggen dat de soort van het (wan)gedrag niet braaf is. Misschien is deze manier niet zo effectief als je kind(eren) straffen, maar uiteindelijk gaat/gaan je kind(eren) begrijpen hoe hij/zij zich moet(en) gedragen.

B. F. Skinner, een Amerikaanse psycholoog, sprak tegen de methode die op het straffen berust.
Hij heeft er namelijk vier punten over gegeven:

- Het bedwingen van het bestraffende wangedrag kan maar tijdelijk zijn, alleen als degene die straf geeft aanwezig is;
- Een agressief gedrag van de ouder(s) impliceert negatieve emoties en haat aan de ouder(s);
- (Een) kind(eren) dat/die straf krijgt/krijgen kan/kunnen in de toekomst ook een agressief gedrag tonen;
-Iemand straffen is op zichzelf een agressieve daad.

Deze punten zijn wetenschappelijk bewezen en voor me is het genoeg. Ik weet hoe ik mijn kind(eren) zal opvoeden. En jullie?

De ideale wereld (deel 3)

Toen ik jong was, had ik geen belangstelling voor de politieke wereld. Het is nu niet veel anders. Ik ben van mening dat de politieke wetenschappen helemaal onnodig zijn (zowel als economie, management enz.). Maar, er bestaat een periode in mijn leven wanneer ik politieke gebeurtenissen en idealen aandachtig volgde en analyseerde. Toen merkte ik op dat het sterkste wapen van politici een goede retorica is. Ook zag ik dat de leiders steeds wisselen. Iedereen krijgt een kans. Maar, de wereled veranderen ze eigenlijk niet. Ik trok de conclusie dat de doel van de politiek is geen wereled te veranderen, maar alleen de mensen te controleren.

Ik dacht er veel over na. Ik stelde me een ideale wereld voor. Volgens mij is de anarchie ideaal. Maar, helaas is het een droom van een kind. Het hele mensdom moet bereid en gewillig zijn om tot het bepaalde niveau van bewustzijn te komen om de ideale wereld te bereiken. Ik zag me als een vechter voor mensenrecthen (in een globale context - ieder mens heeft een recht om absoluut vrij te zijn). Ik zag een wereld zonder grensen, zonder landen, zonder naties...zonder vooroordelen.

Maar, dat kan niet. Onze wereld is zo ziek, we zijn aan de leugens zo gewend, dat er geen mensenaard bestaat. Alle onze acties en reacties zijn geleerd. Ze zijn niet als ze zouden zijn - spontaan en natuurlijk. Wij zijn een soort robots. Zelfs ik, die tegen de society vecht, heb een spruit van society diep in me vastgezet.

Wat een teleurstelling! Wat is er nu te doen? Steeds een ideale wereld te propageren? Waarom, als het niet mogelijk is? Juist, het is nu niet mogelijk, maar het kan wel mogelijk worden. Daarom moeten we er niet aan vergeten en steeds erover denken.

Maar, ondertussen kunnen we proberen aan onze, echte wereld aan te passen en er het beste maken van.

Het einde