Ik ga te voet

Ik heb iets vreemds opgemerket wat mijn gedrag betreft. Telkens als ik laat in de nacht ergens moet, ga ik liever te voet dan met de bus of taxi. Hoewel er wel bussen zijn die mij precies tot de reisdoel kunnen brengen, ga ik te voet. Waarom doe ik dat eignelijk? Misschien heb ik als kind iets beleefd, een traumatische ervaring met het vervoer en nu heb ik geen vertrouwen in bussen. Hoe dan ook, ik heb niets tegen wandelen, maar in sommgie situaties (in veel situaties) zijn wielen een heel betere optie. Dit alles is wel een flauwekul, maar ik vind het griezelig. Ben ik eignelijk bang van het nachtvervoer? :/

Belgrado en zijn mysteries

Al enkele jaren geleden heb ik iets vreemds op de weg naar schoool/faculteit opgemerkt. Telkens als ik 's ochtends de gebouw van het handelcentrum Staklenac voorbijga, zie ik een lange rij ervoor. De rij bestaat altijd uit senioren (meestal gepensioneerden) die rustig op iets aan het wachten zijn. Tot nu toe heb ik niet te weten gekomen waarop ze eigenlijk zo aanhoudend, elke ochtend wachten. Iedereeen dat ik dat gevraag heb wist me niet te antwoorden. Misschien weten zelfs de senioren ook niet waarop ze wachten. Misschien is dat gewoon iets wat je doet als je ouder wordt, in rijen staan. Zoals ik bijv. elke week een blog moet schrijven, zo dienen ze voor het Staklenac elke ochtend in de rij te staan. Ik vermoed dat het een mysterie is dat ik pas als ik ouder word in staat zal zijn om op te lossen.

Hoe was het?

Telkens als ieamnd van een reis terugkomt kan hij/ze het moelijke proces van het vertellen "hoe het was" niet overslaan. Het kan wel interessant en zelfs spannend als je het voor de eerste (of tweede) keer doet. En dat doe je meestal met je familie en enkele goede vrienden. Maar, iedereen weet dat je op reis was en, tijdens het eerste weerzien is de eerste vraag: "En? Hoe was het?".
Ik denk dat de meeste mensen helemaal geen zin erin hebben, over mijn avonturen te horen, maar ze vinden ze beleefd om te vragen. Of zelfs vragen ze dat omdat ze weten niet wat anders te zeggen in zulke situatues. Wat voor een maatschappelijke constructie!
Maar nog interessanter ben ik! Hoewel ik weet dat ze er helemaal geen zin hebben (en eerlijk gezegd, ik ook vind het doodvervelend mijn verhaal opnieuw aan de persoon met wie ik geen beste vrienden ben te vertellen), maak ik een glimlach na en antwoord: "Ja....best leuk!". En dan maakt mijn gesprekspartner ook een glimlach na en zegt: "Super!".

Waarom doen we dat eigenlijk?

Газоза

Sinds ik me kan herinneren is Газоза mijn lievlings sap. Het wordt in Macedonië gemaakt en is helaas in Servië nergens te kopen. Het hoofdingridiënt van Газоза zijn peren. Eerlijk gezegd is дit sap niets speciaals, het is een (echt) goedkope peren soda die bijna niemand koopt en is in geen caféс of restaurantс te vinden. Maar, de smaak doet me denken aan mijn jeugd en aan Macedonië. Daarom heb ik een soort rituaal - telkens als ik (of mijn ouders of mijn vrienden) naar Macedonië ga(an), bring(en) ik/ze een pakket Газоза terug zodat ik ook in Servië ervan kan genieten.
Deze keer gebeurде het ook - al nu, terwijl ik deze blog aan het schrijven ben, is mijn geest ergens anders en mijn mond is vol van deze goudene, dierbare vloeistof.

Газоза fan pagina