Servië - het land dat niemand leuk vindt

Gisteravond heb ik een meisje uit Italië ontmoet dat eigenlijk Servo-Kroatisch studeert. Nu woont ze al enkele maanden in Belgrado omdat ze bezig met haar thesis over de verhouding tussen Ivo Andrić en Italië is.

Dit meisje vond ik tamelijk interessant omdat ik niet zo vel buitenlanders ken die eigenlijk mijn moedertaal studeren. Daarom heb ik vrij veel tijd en aandacht aan haar besteden. We hebben over Servië en over het Servisch in het algemeen gesporken en ik was verbaasd over hoeveel ze daarover eigenlijk weet. Namelijk is ze dol op Servië en ze zou graag hier wonen. Daarnaast heeft ze een tatoeage op haar onderarm - ЈУГОСЛАВИЈА ★. Ik vond het zo grappig maar ook deed het me denken.

Sinds ik me kan herinneren was mijn levensdoel ergens anders te wonen. Hoe verder weg hoe beter. Ik dacht dat ik in mijn vaderland mijn geluk niet kan vinden. En dat vond ik doodnormaal. En nu kwam ik te weten dat er eigenlijk mensen bestaan die in Servië het liefst zouden wonen en die gek op Servië zijn. Ze hebben dezelfde (of ongeveer dezelfde) gevoelens met hun vaderland zoals ik. Niet alles is altijd wit en zwart.

Vermoedelijk kan ik hiervan de conclusie trekken dat het niet uitmaakt waar je woont, maar hoe je het ziet en voelt. Gebouwen zijn gebouwen overal. Maar ook hier is niet alles wit en zwart. Of je je vaderland leuk zal vinden hangt ook van enkele andere dingen af (bijv. veel mensen die arm zijn verwijten de staat daarvoor en willen graag verhuizen naar waar 'beter' is enz.)

Maar, terug naar het meisje. Al in al vond ik de hele situatie erg leuk, maar ook bemoedigend en hoopgevend (trouwens spraak het meisje heel goed Servisch). Toch heeft Servië redelijk veel om op te scheppen.

Riding alone for thousands of miles...

Rijden met een auto, alleen, tijdens de nacht. De weg is eenzaam, zoals jij. Je ziet nieamnd en niemand ziet jij. Jij rijdt gewoon rechtdoor. Het maakt niet uit waarnaartoe. De enige ding dat er belangrijk is is dat je doorrijdt. Zo ver mogelijk. Ver van alles. Duizend mijlen ver. Landschappen blijven veranderen als je doorrijdt. Even als je gevoelens en scenes van je leven. En als ze wisselen, verbergen ze diep in je onderbewust zodat je hen nooit meer kan terugbrengen...
Jij rijdt door de nact, alleen. In het onbekende. Jij wordt voor altijd verloren.

Riding alone for thousands of miles...

Freeganism

Enkele jaren geleden heb ik een jongen uit Engeland ontmoet die in Servië op vakantie was en we spraken over alles en nog wat. Hij vertelde mij over zijn dagelijks leven en er was iets interessants en ongewoons daarmee in verband. Namelijk vertelde hij dat hij eigenlijk geen (of bijna geen) voedingsmiddelen koopt. Hij zag dat hij gewoon de containers achter grote supermarkts plundert. Op die manier vindt hij alles wat hij nodig hebt - voedsel, kleren, toestellen... alles! En dat is helemaal bruikbaar. Ik vond het erg raar.

Nu, enkele dagen geleden hoorde ik hetzelfde verhaal opnieuw. Een meisje uit het buitenland, die in Servië kwam om te studeren, zei dat ze ook niet naar supermarkts gaat. Dumpster diving, zo noemde ze het. Nu werd ik meer in dat onderwerp geïnteresseerd en ik ging online om daar meer informaties over te krijgen. Eigenlijk heeft dumpster diving met een beweging, zo te zeggen, te maken, die steeds aan het bloeien is en die steeds meer populariteit en aandacht krijgt (helaas niet in ons land) - Freeganism [free + vegan].

Daaromtrent zijn voor me twee dingen interessant. Ten eerste, de redenen voor zo'n beslissing en gedrag. Voor meer info daarover ga naar http://freegan.info/

Hoewel veel mensen die verschijnsel als gevolg van de armoede zouden beschouven, is het eigenlijk niet zo. En dat brengt me tot de tweede ding - vooroordelen die mensen (vooral in Servië en andere landen met gelijksoortige politieke en economische toestand) over dumpster diving hebben. Maar, dat is een andere (en lange) discussie; misschien zal ik het in de volgene blog behandelen.