maandag 3 februari 2014

Book of Revelations: Gazoza

So there is this soda drink called Gazoza and it is a product of The Republic of Macedonia. To be more precise, it is produced in a small town called Prilep. There are other companies producing the product under the same or similar name, but they’re not as nearly as good as the original one.

I’ve known about Gazoza ever since I’ve been aware of my existence and have been able to store memories. I was growing older, but still didn't stop drinking and enjoying this goldish, bubbling liquid each time I’m visiting. As I (try to) go to Macedonia at least once a year, the bond between Gazoza and everything that this country meant to me only grew stronger in my associative array. Each time I go to Macedonia, I somehow find myself drinking nothing but Gazoza (and, since I started going out to clubs and bars, a few beers here and there, which is nothing out of the ordinary). I rarely drink water, or not at all. When I head back home, I always bring supplies with me (usually several to ten big bottles). All my Macedonian friends know what to bring if they’re visiting me in Belgrade, or even if they’re just passing by.

You see, Gazoza is one of the cheapest, if not the cheapest soda you can get in Macedonia. A 1,5l bottle will cost you about 0.60 – 0.80 € and no one really drinks is it since it’s considered a low-class, why-drink-this-when- you- can-have-a-coke-for-not-that-higher-price drink. Naturally, the price says a lot about the quality. Gazoza is essentially a pear-based soda, but the taste is so sugary and obviously purely chemical and industrial that one would have to be a real gustation professional to be able to trace back the pear. Some say it tastes like a fruity bubble gum.

The point is, I love it. We all know that tastes and smells, among other stimuli, have the ability to set off a chain of (suppressed) memories, once our sensors are exposed to them. Drinking Gazoza takes me back to my early childhood summers that I used to spend in the garden of the house of my grandparents in Veles, or to the relaxed days in an apartment of my aunt in Skopje. It brings back memories from that time - the people, certain states of mind, feelings, and, generally, the events that took place. There are plenty of them and most of them are beautiful.

To stress out the intensity of the emotions I cherish for this drink, I will wrap up with a short description of a dream I had about two years ago, including it. In the dream, I find myself hearing that the factory in Prilep is shutting down and that Gazoza will no longer be produced. The next moment I am already awake, though still semiconscious, yet with a plan well worked out and a strong decision to set out on a road trip through Macedonia and buy every last bottle. Now, this dream can naturally be interpreted in numerous ways and directions, but still, it’s rather weird, don’t you think?

vrijdag 23 december 2011

Ik ga te voet

Ik heb iets vreemds opgemerket wat mijn gedrag betreft. Telkens als ik laat in de nacht ergens moet, ga ik liever te voet dan met de bus of taxi. Hoewel er wel bussen zijn die mij precies tot de reisdoel kunnen brengen, ga ik te voet. Waarom doe ik dat eignelijk? Misschien heb ik als kind iets beleefd, een traumatische ervaring met het vervoer en nu heb ik geen vertrouwen in bussen. Hoe dan ook, ik heb niets tegen wandelen, maar in sommgie situaties (in veel situaties) zijn wielen een heel betere optie. Dit alles is wel een flauwekul, maar ik vind het griezelig. Ben ik eignelijk bang van het nachtvervoer? :/

vrijdag 16 december 2011

Belgrado en zijn mysteries

Al enkele jaren geleden heb ik iets vreemds op de weg naar schoool/faculteit opgemerkt. Telkens als ik 's ochtends de gebouw van het handelcentrum Staklenac voorbijga, zie ik een lange rij ervoor. De rij bestaat altijd uit senioren (meestal gepensioneerden) die rustig op iets aan het wachten zijn. Tot nu toe heb ik niet te weten gekomen waarop ze eigenlijk zo aanhoudend, elke ochtend wachten. Iedereeen dat ik dat gevraag heb wist me niet te antwoorden. Misschien weten zelfs de senioren ook niet waarop ze wachten. Misschien is dat gewoon iets wat je doet als je ouder wordt, in rijen staan. Zoals ik bijv. elke week een blog moet schrijven, zo dienen ze voor het Staklenac elke ochtend in de rij te staan. Ik vermoed dat het een mysterie is dat ik pas als ik ouder word in staat zal zijn om op te lossen.

vrijdag 9 december 2011

Hoe was het?

Telkens als ieamnd van een reis terugkomt kan hij/ze het moelijke proces van het vertellen "hoe het was" niet overslaan. Het kan wel interessant en zelfs spannend als je het voor de eerste (of tweede) keer doet. En dat doe je meestal met je familie en enkele goede vrienden. Maar, iedereen weet dat je op reis was en, tijdens het eerste weerzien is de eerste vraag: "En? Hoe was het?".
Ik denk dat de meeste mensen helemaal geen zin erin hebben, over mijn avonturen te horen, maar ze vinden ze beleefd om te vragen. Of zelfs vragen ze dat omdat ze weten niet wat anders te zeggen in zulke situatues. Wat voor een maatschappelijke constructie!
Maar nog interessanter ben ik! Hoewel ik weet dat ze er helemaal geen zin hebben (en eerlijk gezegd, ik ook vind het doodvervelend mijn verhaal opnieuw aan de persoon met wie ik geen beste vrienden ben te vertellen), maak ik een glimlach na en antwoord: "Ja....best leuk!". En dan maakt mijn gesprekspartner ook een glimlach na en zegt: "Super!".

Waarom doen we dat eigenlijk?

maandag 5 december 2011

Газоза

Sinds ik me kan herinneren is Газоза mijn lievlings sap. Het wordt in Macedonië gemaakt en is helaas in Servië nergens te kopen. Het hoofdingridiënt van Газоза zijn peren. Eerlijk gezegd is дit sap niets speciaals, het is een (echt) goedkope peren soda die bijna niemand koopt en is in geen caféс of restaurantс te vinden. Maar, de smaak doet me denken aan mijn jeugd en aan Macedonië. Daarom heb ik een soort rituaal - telkens als ik (of mijn ouders of mijn vrienden) naar Macedonië ga(an), bring(en) ik/ze een pakket Газоза terug zodat ik ook in Servië ervan kan genieten.
Deze keer gebeurде het ook - al nu, terwijl ik deze blog aan het schrijven ben, is mijn geest ergens anders en mijn mond is vol van deze goudene, dierbare vloeistof.

Газоза fan pagina

donderdag 24 november 2011

Een nachtwandel

Soms vind ik het heel leuk om laat in de nacht een wandeltje door mijn buurt te maken. Ik hou van de stilte en van de donker die ik allen zo laat kan ervaren. De straten, gebouwen, parks – alles ziet zo anders eruit tijdens de nacht. En heeft ook niet of het doodkoud is. Elk seizoen heeft zijn beauty’s. Soms is koude, verse lucht in combinatie met witte sneeuw een zalige landschap. Maar ook is warme wind echt plezierig. Om nog maar niet te spreken van het regen of van de goudene gefallen bladeren. Overdag kan dat soms verschrikkelijk en vervelend zijn, maar tijdens de nacht is het gewoon wondermooi. Ik zal zo ver gaan door te zeggen dat het magisch kan zijn.

donderdag 17 november 2011

Verdraaide toestellen

Vandaag werd mijn muis kapot en ik moest een nieuwe kopen omdat het voor mij erg moelijk is zonder een muis computer te gebruiken. Maar dat is niet alles. In de vorige week zijn ook enkele van mijn electronische toestellen kapotgegaan. Namelijk hebben ook mijn mp3 player en mijn kooptelefoon gehoorzamheid geweigerd. Dat is natuurlijk doodvervelend en ik kon niets anders doen maar nieuwe toestellen kopen. Dat deed me denken – is het echt mogelijk dat met zo’n technologie die steeds aan het ontwikkelen is, wij vandaag geen eeuwige toestellen kunnen hebben? Een eeuwige batterij die je nooit dient op te laden, een laptop die nooit kapotgaat. Ik ben daar geen expair in en ik kan dus hier met zekerhied over niet oordelen. Toch, als het maar kon, wat zou de redenen kunnen zijn dat we erover niets weten?